W tej żywej kompozycji dominują wysokie cisy na tle, ich kręte formy przyciągają wzrok, wciągając nas w przyjemną rozmowę z naturą. Zielenie przeplatają się w pasjonującym tańcu faktur, które zapraszają do dotyku. W tej bujnej roślinności dwie kobiece figury, elegancko ubrane, zdają się wyłaniać z flory, łącząc swoją obecność z otaczającym pięknem. Można niemal usłyszeć szum wiatru, który szeleszcze liśćmi, dodając delikatną, melodyjną ścieżkę dźwiękową do sceny.

Kolory kołyszą się pomiędzy głębokimi zielenie i jaśniejszymi odcieniami, naturalnie przechodząc od witalności pola poniżej do burzowego nieba powyżej. Pociągnięcia pędzla Van Gogha, grube i ekspresywne, ożywiają krajobraz, sugerując świat pełen emocji i ruchu. Ta praca, namalowana latem 1889 roku, odzwierciedla intensywny stan emocjonalny Van Gogha oraz jego eksperymenty z kolorem; z pewnością wciąga widza w moment spokoju wśród chaosu. Uchwyca głębokie połączenie z naturą — pragnienie odzwierciedlone w postawie figur, gdy stoją tam, gotowe objąć otaczające je piękno.