In dit aangrijpende werk loopt een eenzame figuur door een met regen doordrenkt veld, belichaamt de inspanning en doorzettingsvermogen die gepaard gaan met het landbouwleven. De zaaier, met een vastberaden uitdrukking, staat in het midden van een stortbui, terwijl hij een handvol zaden vasthoudt, klaar om ze in de rijke, vochtige aarde te zaaien. Om hem heen wordt het landschap bepaald door ritmische lijnen van geploegde grond die zich in de verte uitstrekken, en de kijker naar de zachte, vage heuvels in de verte leidt; ze lijken bijna samen te smelten met de stormachtige lucht erboven. Donkere, wervelende wolken geven een naderende storm aan, hun zware aanwezigheid contrasteert met de zachtere contouren van de verre bergen.

Door expressieve potloodstrepen gebruikt de kunstenaar niet alleen een scène, maar vertelt ook een krachtig verhaal over de mens tegen de natuur. Het kleurenpalet, voornamelijk monochromatisch en gedempte grijs- en blauwtinten, vergroot het emotionele gewicht van de compositie. Het vangt de sombere schoonheid van de regen, een algemeen maar diep element van het landelijke bestaan. Dit kunstwerk dient als een aangrijpende meditatie over het stellen van iemands hoop en inspanningen tegen de grillen van de natuur; door deze intieme voorstelling kan men bijna het ritme van de regen op de aarde horen, het gewicht van de wolken voelen en de volhardende geest van degenen die de aarde bewerken. In de context van het werk van Vincent van Gogh weerspiegelt dit stuk zijn blijvende verbinding met de natuurlijke wereld, mogelijk het oproepen van de tumultueuze emoties en onophoudelijke strijd die hij gedurende zijn leven heeft ervaren.