Dzieło ukazuje spokojną lagunę wenecką, prawdopodobnie o świcie lub zmierzchu; niebo to zapierające dech w piersiach płótno z miękkich fioletów, błękitów i żółci. Artysta z mistrzostwem użył luźnych pociągnięć pędzla, tworząc poczucie ruchu i ulotności światła. Woda odbija niebo, zacierając granice między rzeczywistością a odbiciem, z delikatnymi falami zasugerowanymi przez subtelne zmiany tonacji. Gondola, z jej sylwetką na wodzie, staje się punktem centralnym; a jej samotny pasażer zdaje się chłonąć majestatyczny widok.

Kompozycja dzieła prowadzi wzrok, prowadząc go od pierwszego planu, przez wodę, do odległego krajobrazu miejskiego. Odległe budynki są oddane delikatnymi zmyciami koloru. Artysta ma doskonałe zrozumienie atmosfery, używając gradacji koloru i wartości, aby stworzyć głębię i iluzję rozległej przestrzeni. To użycie światła i koloru wywołuje poczucie spokoju i romantyzmu, zapraszając widza do doświadczenia magii Wenecji.