Scena rozwija się z namacalnym poczuciem wiejskiej harmonii; luźne i żywe pociągnięcia pędzla oddają esencję słonecznego dnia. Postacie są rozproszone po krajobrazie, zaangażowane w ponadczasowe zadanie żniw. Soczysta zieleń liści i miękkie błękity nieba kontrastują z ziemistymi tonami uprawianej ziemi, tworząc wizualną symfonię. Prawie można poczuć ciepło słońca i usłyszeć delikatny szelest liści. Kompozycja, z cofającymi się płaszczyznami i dynamicznym układem postaci, wciąga wzrok głębiej w scenę, zapraszając do kontemplacji związku między ludzkością a naturą.