Ta sugestywna scena zimowa ukazuje grupę postaci zmagających się z surowym, mroźnym zimnem, owiniętych w grube chusty i peleryny chroniące przed przenikliwym wiatrem. Za nimi rozciąga się zaśnieżony krajobraz, stanowiący blade, stonowane tło z delikatnymi, gołymi gałęziami drzew, które pochylają się pod wpływem wichru. Wśród postaci para stoi blisko siebie, ich twarze częściowo widoczne, lecz zacienione, wyrażając jednocześnie słabość i wytrwałość; niedaleko pochylona sylwetka próbuje przedostać się przez śnieg. Oślica powoli kroczy z ciężkim ładunkiem, a obok stoi czarno-biały piesek, czujny na lodowatej ziemi. Niebo, ciężkie i zachmurzone, łączy się z bielą odległych gór, podkreślając chłód i samotność tej wiejskiej zimowej wędrówki.

Delikatne, precyzyjne pociągnięcia pędzla oraz ograniczona, stonowana paleta barw z nutami miękkich szarości, brązów i bieli, przełamana subtelnymi akcentami niebieskiego i czerwonego, kierują wzrok ku centralnym postaciom. Kompozycja prowadzi spojrzenie od pierwszego planu po przekątnej w głąb obrazu, tworząc poczucie ruchu na tle nieruchomego śniegu. Emocjonalnie scena emanuje ponurą, lecz czułą bliskością, przywołując walkę, solidarność i wytrwałość ludzkiego ducha w surowości zimy. Historycznie odzwierciedla życie wiejskie pod koniec XVIII wieku i jego warunki, oferując spojrzenie na trudy zwykłych ludzi w chłodne miesiące, namalowana z wrażliwym realizmem, który zapowiada późniejsze, bardziej dramatyczne dzieła Goi.