To dzieło zachwyca swoim złożonym przedstawieniem trzech postaci: dwóch tancerek i flecisty, uwięzionych w momencie, który wydaje się zarówno teatralny, jak i intymny. Jedna tancerka, odziana w płynne szaty, tęsknym wzrokiem spogląda na widza, jej wyraz twarzy to mieszanka melancholii i urokliwości. Obok niej stoi flecista, wyluzowany, ale pewny siebie, co sugeruje biegłość w swoim rzemiośle. Druga tancerka, lekko obrócona, uchwyca dynamiczną energię chwili, jakby muzyka splatała ich dusze w niewidzialnym tańcu. Razem tworzą trójkątną kompozycję, która prowadzi wzrok przez scenę; każda postać uzupełnia inne, tworząc harmonijną równowagę, która jest znakiem klasycznej reprezentacji.

Kolor odgrywa subtelną, ale znaczącą rolę w tym dziele, z miękkimi, przygaszonymi odcieniami, które przywołują poczucie nostalgii i elegancji. Delikatne cieniowanie dodaje głębi, ożywiając każdą postać, jednocześnie pozwalając im zmieszać się z łagodnym tłem. Prawie słychać słodkie nuty fletu, odbijające się w powietrzu, podkreślające emocjonalny ton dzieła. Ten utwór mówi o artystycznym znaczeniu końca XVIII wieku, okresu charakteryzującego się powrotem do klasycznych tematów i estetyki, odzwierciedlając zarówno elegancję tamtej epoki, jak i emocjonalną głębię, której artyści tacy jak David dążyli do ukazania.