Dzieło elegancko uchwyca spokojne piękno stawu z liliami wodnymi, prawdopodobnie inspirowane ukochaną ogrody Monet w Giverny. Kompozycja to taniec miękkich zieleni i falujących błękitów, tworząca eteryczną atmosferę, prawie senną. Małe kępki lilii wodnych, całowane przez różowe i białe płatki, płynnie wystają nad powierzchnię wody, ich odbicia błyszczą w delikatnym świetle. Pociągnięcia pędzla są śmiałe i ekspresyjne; wydają się płynąć po płótnie jak fale, ukazując pasjonatkę artysty do natury.

Gdy patrzymy na dzieło, odczuwamy poczucie spokoju, przywołujące cisze spokojnego popołudnia. Mistrzowskie wykorzystanie koloru przez Monet — paleta składająca się z spokojnych błękitów, zieleni i rozproszonych świateł — wciąga widza w stan medytacyjny, wspaniały i fascynujący. Ten obraz należy do okresu, w którym Monet zagłębiał się bardziej w eksplorację światła i formy, co jest cechą charakterystyczną impresjonizmu. Dzieło to oznacza nie tylko jego techniczną biegłość, ale także ilustruje kluczowy moment w historii sztuki, kiedy pejzaże stały się pejzażami emocjonalnymi—odzwierciedlenie wewnętrznych uczuć przekształconych w wizualne doświadczenie.