Na tym sugestywnym krajobrazie widz wita stara wieża cmentarna, która dumnie stoi wśród łagodnych fal przekopanych pól. Wieża, z nachyloną dachówką i solidnym ceglanym frontem, nadaje poczucie ponadczasowości, jakby była świadkiem niezliczonych zmian pór roku. Wokół niej można dostrzec dwóch rolników, którzy pilnie pracują na ziemi; ich skromne, ale niezwykle istotne figury istnieją w dominowanym przez naturę świecie. Rytmiczne linie przekopanych pól prowadzą wzrok w stronę horyzontu, gdzie niebo wyrasta w wielkich rozmiarach, wypełnione dynamicznymi chmurami, które sugerują nieprzewidywalność pogody w życiu wiejskim. Tutaj panuje symfonia stonowanych tonów; bogate brązy ziemi kontrastują z świeżymi zieleniami pola, a pochmurne niebo jest namalowane w delikatnych odcieniach błękitu i szarości, tworząc kojącą, ale dramatyczną atmosferę.

Wydaje się, że Van Gogh uchwycił nie tylko fizyczne piękno Nuenen, ale także samą istotę wiejskiego istnienia — życia nierozerwalnie związanego z ziemią. Ekspresyjna i żywa technika pędzla tchnie ruch w scenę, uchwycając przepływ wiatru i szept ziemi. Efekt emocjonalny jest namacalny; można niemal poczuć ciężar nieba i ciepło podłoża. To dzieło, namalowane w 1884 roku, również współbrzmi z rosnącym pragnieniem artysty do ukazania zmagań i piękna życia codziennego, co oznacza przejście z jego wcześniejszych prac do bardziej introspektywnego i emocjonalnego stylu, wyznaczając ważny moment w jego artystycznej ewolucji.