Αυτό το έργο με περιβάλλει αμέσως με μια αίσθηση ήσυχης περισυλλογής. Είναι σαν να επιβραδύνθηκε ο ίδιος ο αέρας. Η χρήση των χρωμάτων από τον καλλιτέχνη είναι εντυπωσιακή—τα βαθιά μπλε και τα μαύρα των μορφών έρχονται σε αντίθεση με τα ζωηρά πράσινα και τους ζεστούς, σχεδόν χρυσαφένιους τόνους των ψηλών δέντρων. Νιώθω να με τραβάει στη σκηνή, οι γυναικείες μορφές τυλιγμένες σε αυτό που θα μπορούσε να είναι πένθος ή βαθιά σκέψη, τα πρόσωπά τους αντικατοπτρίζουν ένα είδος στωικισμού. Η σύνθεση, με τις μορφές τοποθετημένες στο προσκήνιο και το φόντο να υποχωρεί απαλά, δημιουργεί μια αίσθηση βάθους και οικειότητας.

Τα πινέλα του καλλιτέχνη φαίνονται εσκεμμένα, σχεδόν υφή, δίνοντας στον πίνακα μια αισθητή υλική υπόσταση. Το κόκκινο φράχτη στο κάτω δεξιά προσθέτει μια εκπληκτική έκρηξη χρώματος, ένα γεωμετρικό αντίστιγμα στα πιο απαλά και οργανικά σχήματα σε όλο το έργο τέχνης. Η συνολική διάθεση φαίνεται εσωστρεφής, ίσως μελαγχολική, αλλά υπάρχει μια αίσθηση γαλήνης που επιμένει. σαν να είσαι μάρτυρας μιας ιδιωτικής στιγμής στο χρόνο.