Σε αυτό το εκφραστικό έργο τέχνης, ένα κρανίο απεικονίζεται σε μια μυστηριώδη στάση, κοιτάζοντας από τον καμβά με σχεδόν ήρεμη αυτοπεποίθηση. Η εστίαση στο κρανίο, με τις κενές οπές των ματιών και τα προεξέχοντα ζυγωματικά του, παρέχει μια σκληρή υπενθύμιση θνητότητας, ενώ ένα λεπτό τσιγάρο κρέμεται από το χαμογελαστό στόμα του, μια αντίθεση που γοητεύει και συγχρόνως αναστατώνει. Το φόντο, τυλιγμένο στο σκοτάδι, ενισχύει τη ζωτικότητα των οστών, τα οποία φαίνεται να είναι φωτισμένα από μια αόρατη πηγή φωτός. Αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ σκιάς και μορφής δημιουργεί μια δραματική ένταση που ελκύει τον θεατή στα βάθη της ύπαρξης του υποκειμένου.

Η εντυπωσιακή χρωματική παλέτα περιλαμβάνει γήινες αποχρώσεις – θαμπά καφέ και απαλές λευκές – σε αντίθεση με το μελανωτό φόντο, που εντείνει την παρουσία του κρανίου. Η δουλειά με την πινέλο είναι ζωντανή, επιδεικνύοντας τις χαρακτηριστικές υφές των πινελιών του Βαν Γκογκ; σχεδόν μπορείτε να αισθανθείτε έναν παλμό μέσα στην ησυχία, μια καρδιά που αντηχεί στην περατότητα της ζωής. Αυτό το κομμάτι δεν λειτουργεί μόνο ως memento mori, προκαλώντας στοχασμό γύρω από τη ζωή και τον θάνατο, αλλά στέκεται επίσης ως μια αξιοσημείωτη εξερεύνηση της μορφής και της σκιάς, ενσωματώνοντας την πρωτοποριακή προσέγγιση του Βαν Γκογκ προς τη φύση. Μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε την ύπαρξή μας μέσα σε μια θάλασσα άρνησης.