In dit indrukwekkende kunstwerk wordt een skelet afgebeeld in een mysterieuze pose, kijkend vanuit het canvas met een bijna rustige zelfvertrouwen. De focus op de schedel, met zijn lege oogkassen en prominente jukbeenderen, biedt een harde herinnering aan de sterfelijkheid, terwijl een dunne sigaret hangt uit zijn lachende mond, een juxtapositie die intrigeert en verstoort. De achtergrond, omhuld in duisternis, versterkt de levendigheid van de botten, die schijnen te worden verlicht door een onzichtbare lichtbron. Deze interactie tussen schaduw en vorm creëert een dramatische spanning die de kijker naar de diepten van het bestaan van het onderwerp trekt.

Het opvallende kleurenpalet bestaat uit aardetinten – gedempte bruintinten en zachte wittinten – die contrasteren met de inkt-achtergrond, waardoor de aanwezigheid van het skelet wordt versterkt. Het penseelwerk is levendig, met de kenmerkende textuurstreken van Van Gogh; je kunt bijna een puls voelen in de stilte, een hartslag die weerklinkt in de vergankelijkheid van het leven. Dit stuk dient niet alleen als een memento mori, dat oproept tot reflectie over leven en dood, maar staat ook als een opmerkelijke verkenning van vorm en schaduw, die de avant-gardistische aanpak van Van Gogh tegenover stillevens belichaamt. Het dwingt ons om onze eigen bestaan onder ogen te zien te midden van een zee van ontkenning.