Het kunstwerk toont een eenzaam figuur, een jonge vrouw die zit op wat zand lijkt te zijn, met haar rug zachtjes gebogen naar de toeschouwer; haar gezicht is in profiel, haar blik is verloren in gedachten. Het gedempte palet - crème, beige en lichtblauw - roept een gevoel van stilte op. De zachte toepassing van de verf versterkt de sereniteit, waardoor de vorm subtiel kan ontstaan, zonder harde lijnen of sterke contrasten. De eenvoud van de achtergrond accentueert verder de aanwezigheid van de figuur.

De compositie is zorgvuldig uitgebalanceerd; de horizontale lijnen van het zand en de suggestie van de zee creëren een gevoel van ruimte, terwijl de positie van de figuur de blik van de toeschouwer vastlegt. De kunstenaar gebruikt licht en schaduw om het lichaam te vormen, waardoor het een zachte, bijna etherische kwaliteit krijgt en een gevoel van eenzaamheid wordt ingeprent. De scène voelt tijdloos aan, verwijderd van de chaos van de moderne wereld; de introspectie van de jonge vrouw is voelbaar en creëert een moment van contemplatie en vrede. Dit werk is een voorbeeld van een beheersing van de vorm en een subtiele verkenning van de menselijke vorm en het innerlijke leven.