Het kunstwerk vangt een intens emotioneel moment waarin een vrouw, gekleed in een bleke witte jurk, lijkt te worstelen terwijl ze haar haar vasthoudt. Haar uitdrukking onthult een mengeling van angst en frustratie. De bosachtergrond, geschilderd in diepe groene en bruine tinten, trekt de kijker naar een sombere, contemplatieve ruimte. Daarentegen springt de figuur van de vrouw, die zich aftekent tegen de donkere tinten, in het oog; het zachte penseelwerk voegt een delicaatheid toe aan haar vorm, waardoor kwetsbaarheid wordt opgeroepen. Aan de linkerkant bevindt zich de aanwezigheid van een gebogen figuur, die misschien wanhoop of verlies symboliseert, wat het emotionele gewicht van de scène vergroot.

Het gebruik van kleur is opvallend: het gedempte palet benadrukt een gevoel van melancholie, terwijl de gemengde tinten een gevoel van onbehagen oproepen. Momenten zoals deze nodigen uit tot diepe reflectie, aangezien elke penseelstreek lijkt te weerklinken met de innerlijke strijd van de afgebeelde personages. Munch vangt met durf de menselijke conditie - een indrukwekkende herinnering aan de rauwe emoties waar we vaak mee geconfronteerd worden. Het werk komt voort uit een rijke historische context - het einde van de 19e eeuw, een periode waarin het existentialisme begon door te dringen in de kunsten, wat diepe emotionele en psychologische conflicten weerspiegelt.