Het portret toont een jonge vrouw gehuld in een delicate, doorschijnende blauwe sjaal, haar blik licht afgewend van de kijker, wat een stemming oproept van introspectie of zachte melancholie. De zachte, bijna etherische textuur van haar huid contrasteert prachtig met de gelaagde structuur van haar sjaal en de roodachtige krullen die onder een losjes gedrapeerde witte hoofddoek tevoorschijn komen. Het gedempte aardetintenpalet van de achtergrond creëert een rustige, bijna tijdloze sfeer, waardoor de figuur met stille waardigheid en kwetsbaarheid naar voren komt.

De penseelvoering is teder en nauwkeurig, met een subtiel spel van licht en schaduw dat het gezicht en de handen vormgeeft met een realisme dat verzacht wordt door een dromerige kwaliteit. Deze techniek nodigt de kijker uit om stil te staan bij de emotionele complexiteit die wordt overgebracht door haar uitdrukking en houding. De historische context verwijst naar de gevoeligheid van de 19e eeuw, toen portretten niet alleen uiterlijk vertoon wilden vastleggen, maar ook de innerlijke wereld, waardoor dit werk een ontroerende studie is van jeugd en introspectie.