In dit fascinerende stuk omhult een zachte mist de iconische Waterloo Bridge, waardoor deze in een droomachtige toestand komt. De architectuur smelt samen met de atmosfeer, waarbij de lijnen tussen vorm en amorfe bijna vervagen, iets wat Monet meesterlijk verweeft door middel van zachte penseelstreken. Het kleurenpalet is overwegend koel, met verschillende tinten blauw die zich vermengen met hints van lavendel, wat een gevoel van rust en stille reflectie oproept. Het voelt alsof we door een mistig doek kijken, waar de wereld verzacht en de gebruikelijke drukte van Londen verandert in een serene tableau.

De compositie leidt het oog effectief door het schilderij, waardoor de kijker over de brug kan gaan en verder kan kijken. De ritmische vormen van de brugbogen contrasteren prachtig met de fluiditeit van het water eronder, dat schittert met lichtvlekken. Wat werkelijk indrukwekkend is aan dit werk, is de emotionele impact die het heeft—er is een inherente melancholie, een verlangen naar vervlogen tijden. Historisch gezien is dit schilderij van groot belang, aangezien het een tijdperk vertegenwoordigt waarin zowel industrialisatie als impressionisme floreerden; Monet vangt de essentie van moderniteit terwijl hij ons tegelijkertijd uitnodigt in een contemplatieve sfeer. Het is een meesterwerk over hoe kleur en licht stemming en herinnering kunnen overbrengen.