De scène ontvouwt zich met een rustige grootsheid en toont een schemeringsspektakel boven het water. Een stralende band van vlammend oranje kruist de horizon, waar de zon onder de rand is verdwenen; daarboven zijn sombere wolken geschilderd in tinten van diep indigo en gedempt grijs, die het afnemende licht weerspiegelen. Het water beneden weerspiegelt de lucht, het oppervlak is een serene uitgestrektheid van koele blauwen en subtiele groenen, die een rustige tegenstelling biedt met het levendige bovenste register.

Aan de linkerkant fungeert een boom als een natuurlijk kader, de silhouet ervan is een donkere aanwezigheid tegen het vervagende licht, en aan de onderkant leidt een zachte, grasachtige helling met een rustiek hek de blik van de toeschouwer. De compositie is eenvoudig maar diepgaand effectief, met de horizontale lijnen van de horizon en het water die een gevoel van kalmte creëren. Het schilderij roept een gevoel van stille contemplatie op, een moment dat hangt tussen dag en nacht, waar de grootsheid van de natuur zich in zijn meest volledige en serene vorm openbaart.