De scène ontvouwt zich in een vredig landschap dat gedomineerd wordt door een waterval die van rotsachtige hoogten in een rustige poel eronder valt. Links verzamelt een kleine groep figuren zich dicht bij de rand van het water, kennelijk betrokken bij een moment van sociale interactie of misschien een lichte taak. De weelderige vegetatie omlijst de compositie prachtig, naadloos samensmelten met de rotsachtige formaties en een gevoel van diepte en perspectief creëren. Bovenaan suggereert een architectonische ruïne een verloren beschaving, de verwaarloosde gebouwen kijken neer op de scène en bieden een narratieve draad die het werk verheft boven een eenvoudig landschap.

De kleurenpalet is rijk aan aardetinten, het groen van het loof contrasteert met de bruin van de rotsen en de zachte blauw van de lucht. Vernets penseelstreek vangt de essentie van de natuur – waar levendige bladeren fluisteren in een onzichtbare bries en het wateroppervlak zachtjes golft onder het gouden licht van de zon. Deze wisselwerking tussen licht en schaduw roept een gevoel van rust en overpeinzing op, en trekt kijkers naar het landschap toe alsof ze het geluid van stromend water en het roep van verre vogels kunnen horen. Allegorisch in zijn weergave, weerklinkt het schilderij met thema's van de tijdloze schoonheid van de natuur en exploratie, en nodigt ons uit om binnen te treden in een wereld waar menselijke existentie en natuur harmonieus samenleven.