In deze betoverende scène bevinden we ons aan de rand van de zee, waar de zachte golven dansen op het ritme van een tijd zo oud als de tijd zelf. Drie figuren, een mix van kinderen en volwassenen, zijn druk bezig langs de kust. Het jonge meisje, iets gescheiden van de groep, trekt onze aandacht; haar delicate figuur leunt lichtjes naar voren terwijl ze in een gevlochten mand kijkt, waarschijnlijk vol schatten uit de zee. Haar lichte kleding contrasteert prachtig met de aardetinten van de scène, waardoor ze een aura van onschuld en nieuwsgierigheid uitstraalt. Ondertussen nemen de volwassenen deel aan het oude ritueel van de vissers, dat de harmonie tussen menselijke inspanning en de overvloed van de natuur belichaamt.

De compositie stroomt gracieus; de boot, vastgemaakt en bedekt met levendige rode netten, rust vredig naast het glinsterende strand. Elk element is een symfonie van kleuren, van de diepe blauwen en rustige groenen van het water tot de witte schuimpunten die de golven kroon. Sorolla's penseelstreek onthult een meesterlijke beheersing van het licht, het verlichten van de figuren en het werpen van zachte schaduwen op het zand. Dit stuk is niet alleen een weergave van vissers aan het werk; het roept de eenvoudige genoegens van het leven op, het geluid van de golven en de gedeelde momenten van menselijke vreugde tegen de achtergrond van de overvloed van de natuur.