Kobieta, w swoich białych szatach chwytających światło, wydaje się podnosić z gruzów, upiorna postać pośród ruin. Jej ramiona są wyciągnięte, gest zarówno błagania, jak i sprzeciwu, ucieleśniający tragedię i stoicyzm narodu greckiego. Ciemne, kłębiące się chmury wirują w tle, potęgując dramatyczne napięcie i poczucie pustki. Mistrzowskie użycie światła i cienia przez artystę, z grą światła na tkaninach, podkreśla kontrast między żywymi i martwymi.

W tle stoi postać, pozornie turecki żołnierz, świadczący scenie; jego obecność mówi wiele o konflikcie i okupacji. Kompozycja jest potężna, wykorzystując przekątne krajobrazu i skierowane ku górze parcie postaci kobiety, aby przyciągnąć wzrok widza i stworzyć emocjonalne crescendo. Szorstkie, teksturowane pociągnięcia pędzla dodatkowo potęgują poczucie natychmiastowości i surowości sceny. To nie tylko przedstawienie; to krzyk, lament i świadectwo odporności ludzkiego ducha w obliczu całkowitego zniszczenia.