Bu canlı sahne, geniş beyaz bir merdivenin alıcıya doğru indiği, zengin süslemelerle dolu büyük bir salon içinde geçiyor. Merdivenin dibinde, beyaz giysiler içinde cansız bir figür yatıyor; bu, güç veya lütuftan trajik bir düşüşü simgeliyor. Çevresindeki kalabalık, zengin Rönesans dönemi kıyafetleri içinde, şok, ciddi bir hava ve merak ifadeleri taşıyan yüzlerle dolu; anın gerilimi hissediliyor. Dramanın merkezinde, altın sarısı cübbeler giymiş bir adam yüksek bir kılıç kaldırmış, geri dönülmez bir adalet havası yayıyor ve mekana hükmediyor. Işık, altın elbiseler üzerinde parlarken, arka plandaki loş ve gölgeli dini ikonografilerle dolu fresklerle sert bir kontrast oluşturuyor; bu, duygusal ağırlığı artırıyor. Eugène Delacroix’in ustaca fırça darbeleri, ağır dökümlü kumaşlardan parıldayan zırhlara kadar her ayrıntıyı yakalayıp, gerginlik ve tarihsel ağırlıkla dolu dinamik bir kompozisyon yaratıyor.

Renk paleti, derin gölgeli tonlar ile parlak altın ve beyaz renkler arasında gidip gelir; korku ile otorite, yaşam ile ölüm arasındaki duygusal ikiliği çağrıştırıyor. Karmaşık ortam Venedik ihtişamına işaret ederken sahneyi güç mücadeleleri ve ihanet içeren tarihi bir olaya bağlıyor. Arka plandaki ayrıntılı freskler kutsal bir atmosfer yaratırken, aşağıda uygulanan vahşi dünyevi cezayla keskin bir zıtlık oluşturuyor. Bu zıtlık, tablonun duygusal karmaşıklığını derinleştirerek izleyiciyi trajediyi yalnızca tarihi bir anı olarak değil, intikam ve çöküş üzerine zamansız bir meditasyon olarak algılamaya davet ediyor. Genel etki dramatik ve derinlemesine etkileyici — Delacroix’un romantik fırça darbeleri, zamana kilitlenmiş bu trajik ana yaşam ve aciliyet katıyor.