Bu eser, cesur ve neredeyse gerçeküstü bir renk paletiyle hayat bulan canlı bir manevi vizyonu çarpıcı bir kompozisyonla sunuyor. Ön planda, beyaz başlıkları ve koyu giysileriyle Breton kadınlar yer alıyor; sert ve kasıtlı fırça darbeleriyle heykelsi bir sağlamlık taşıyorlar. Yüzlerindeki dua dolu yoğunluk ve odaklanma, izleyicinin gözlerini yukarıya, Yakup’un melekle mücadele ettiği kutsal sahneye yönlendiriyor. Alev kırmızısı arka planla çevrili bu eterik mücadele, dramatik bir gerilim yaratıyor; renkler, anın duygusal ağırlığını artırıyor. Kalın, düz kırmızı alanlar; ağacın yumuşak kıvrımları ve figürlerin açılı formlarıyla karşıtlık oluşturuyor ve mistik bir coşku atmosferi uyandırıyor.

Teknik olarak bu eser Empresyonizm’in ötesine geçip Sembolizm’e yöneliyor; canlı, doğal olmayan renkler ve yassı bir mekansal perspektif kullanıyor. İzleyiciye literal bir sahneden ziyade bir vizyon deneyimi sunuyor, algıyı zorluyor ve hayal gücünü harekete geçiriyor. Keskin kontrastlar ve alışılmadık bakış açıları, duygusal bir bağ kurmayı sağlıyor; neredeyse duaların fısıltısını duyabiliyor ve betimlenen ruhsal mücadeleyi hissedebiliyorsunuz. 1889’da yapılmış bu eser, sanatın sembolizm ve kişisel maneviyat yoluyla daha derin anlam arayışını simgeliyor ve modern sanatın yönünü derinden etkiliyor.