Αυτό το έργο ζωντανεύει μια ζωντανή πνευματική όραση μέσα από μια εντυπωσιακή σύνθεση, χρησιμοποιώντας μια τολμηρή και σχεδόν σουρεαλιστική παλέτα χρωμάτων. Στο προσκήνιο κυριαρχεί μια ομάδα γυναικών από τη Βρετάνη, με λευκές κεφαλόδεσμες και σκούρα ενδύματα, αποδοσμένες με σταθερές και εκλεπτυσμένες πινελιές που τους δίνουν γλυπτική αίσθηση σταθερότητας. Τα πρόσωπά τους, γεμάτα ένταση και προσεκτική προσευχή, στρέφουν το βλέμμα προς τα πάνω, οδηγώντας τα μάτια προς την κορυφή όπου ξετυλίγεται μια θεία συνάντηση: ο Ιακώβ που παλεύει με έναν άγγελο. Αυτή η αιθέρια πάλη σε ένα φλεγόμενο κόκκινο φόντο δημιουργεί δραματική ένταση, με τα χρώματα να ενισχύουν το συναισθηματικό βάρος της στιγμής. Οι παχείς, επίπεδες κόκκινες επιφάνειες αντιπαραβάλλονται με τις μαλακές καμπύλες του κορμού του δέντρου και τις γωνιώδεις μορφές των φιγούρων, δημιουργώντας ατμόσφαιρα μυστικιστικού ενθουσιασμού.

Η τεχνική ξεπερνά τον ιμπρεσιονισμό, στρεφόμενη προς τον συμβολισμό με τα ζωηρά, αφύσικα χρώματα και την επίπεδη χωρική προοπτική. Ο θεατής καλείται σε μια οραματική εμπειρία αντί για μια κυριολεκτική σκηνή, προκαλώντας την αντίληψη και διεγείροντας τη φαντασία. Οι έντονοι αντίθετοι τόνοι και οι ασυνήθιστες οπτικές γωνίες προκαλούν συναισθηματική δέσμευση· σχεδόν μπορεί κανείς να ακούσει τους ψιθύρους της προσευχής και να αισθανθεί τον πνευματικό αγώνα που αποδίδεται. Ζωγραφισμένο το 1889, το έργο αυτό σηματοδοτεί μια καθοριστική στιγμή όπου η τέχνη αναζητούσε βαθύτερο νόημα μέσω του συμβολισμού και της προσωπικής πνευματικότητας, επηρεάζοντας βαθιά την πορεία της σύγχρονης τέχνης.