Sahne, çarpıcı bir yakınlıkla açılıyor; sıcak, toprak tonlarında tasvir edilmiş bir grup Tahitili kadın, yeni doğmuş bir bebeği tutan merkezi bir figürün etrafında toplanıyor. Yumuşak, yaygın ışık, belki de mütevazı bir barınak olan iç mekanı ima ediyor. Gauguin'in kendine özgü tarzı belirgindir; düzleştirilmiş formları, cesur renkleri ve basitleştirilmiş anatomiyi kullanması, derin bir manevi ağırlık hissi yaratır. Bireysel özelliklerden yoksun kadınlar, ortak saygıları ve şefkatlerinde birleşmişlerdir, bedenleri sessiz bir haysiyet yayar. Kompozisyon titizlikle dengelenmiştir, izleyicinin bakışını sahnenin kalbine çeker.