Het kunstwerk toont een serene aanblik van oude ruïnes die weerspiegeld worden in het kalme water van een rivier. De compositie is zorgvuldig in evenwicht, met de verweerde structuren die de centrale positie innemen, hun vormen verzacht door het spel van licht en schaduw. Het vakkundig gebruik van aquarel door de kunstenaar geeft de scène een etherische kwaliteit; de kleuren zijn levendig, maar toch voldoende gedempt om een gevoel van historische diepte en tijdloosheid over te brengen. De reflectie in het water is net zo belangrijk als de gebouwen zelf, waardoor de visuele impact verdubbeld wordt en een gevoel van symmetrie en vrede ontstaat. De figuren van mensen op de voorgrond, misschien wel lokale bewoners, geven een gevoel van schaal en leven. Het algehele effect is er een van stille majesteit, die de kijker uitnodigt om na te denken over de mysteries en de grootsheid van het verleden.