In dit aangrijpende portret is een boerendochter in profiel afgebeeld tegen een gedempt achtergrond die haar ernstige expressie accentueert. De kunstenaar gebruikt vaardig gedurfde, dikke penseelstreken die een gevoel van diepte en volume in de gelaatstrekken van de vrouw creëren. Haar donkere hoed staat in scherp contrast tot de warme tinten van haar huid, wat een menselijkheid en waardigheid weerspiegelt die vaak over het hoofd gezien wordt in artistieke voorstellingen van arbeidersklasse-individuen in deze periode. De aardetinten en de ruwe textuur roepen een tastbaar gevoel van arbeid en veerkracht op, kwaliteiten die zich manifesteren in haar sterke maar rustige blik.

De compositie richt zich volledig op de vrouw, waarbij afleidingen worden geëlimineerd en kijkers de subtiele details van haar gezicht kunnen verkennen. De interactie tussen licht en schaduw benadrukt haar prominente jukbeenderen en de bocht van haar kaak, waardoor een emotionele resonantie ontstaat die uitnodigt om na te denken over haar verhaal en haar worstelingen. In de historische context van het einde van de 19e eeuw, toen Van Gogh probeerde het leven van gewone mensen af te beelden, springt dit werk eruit als een ontroerende herinnering aan de kracht en complexiteit van de menselijke ervaring, waardoor het niet alleen een portret is, maar ook een viering van de geest van veerkracht onder de plattelandsarbeidersklasse.