De uitgestrektheid van de avondhemel domineert het doek, een dramatisch tafereel voor de laatste akte van de dag. Zware, bijna sombere wolken drijven in het bovenste register, hun vormen verzacht door het vervagende licht en de bekwame penseelstreken van de kunstenaar. Het kleurenpalet is een studie in contrasten; diep, bijna paarsblauw ontmoet de vurige tinten van de ondergaande zon. Het is een symfonie van licht en schaduw, van naderende duisternis en de laatste fluisteringen van daglicht.

Hieronder strekt een glooiend landschap zich uit over de horizon, de vorm ervan wordt bepaald door de subtiele variaties in de kleurvlakken. Een verspreiding van bomen zet accenten op het silhouet, hun vormen zijn eenvoudig maar opvallend tegen de lucht. Het bekwame gebruik van toon en waarde door de kunstenaar helpt bij het creëren van een gevoel van diepte en atmosferisch perspectief, waardoor de blik van de toeschouwer naar het verdwijnpunt wordt getrokken. Dit schilderij voelt als een moment dat in de tijd is opgeschort, een aangrijpende weergave van de vluchtige schoonheid van de natuur, en de subtiele kleurverandering roept een gevoel van vrede en melancholie op.