To sugestywny obraz ukazuje spokojną, poetycką scenę wiejską, wypełnioną obecnością człowieka i łagodnymi istotami natury. W centrum kompozycji znajduje się postać Bretończyka, skupiona na opiece nad dużymi, szarymi głazami, podczas gdy niedaleko spacerują dwie gęsi. Ubranie postaci w ziemiste brązy harmonijnie współgra z krajobrazem pełnym bujnych zieleni oraz przebłysków ognistych pomarańczy i czerwieni stylizowanych drzew za nim. W tle widać senne, niemal abstrakcyjne dachy wsi, które łagodnie zanikają pod chmurzystym niebem, wywołując spokojną, refleksyjną atmosferę południa.

Technika Gauguina mistrzowsko wyraża teksturę i głębię przez szerokie, widoczne pociągnięcia pędzla, które miejscami są pogrubione, nadając scenie dotykalnej jakości. Paleta barw żywych, lecz lekko stonowanych – złociste ochry, chłodne błękity i zielenie – splata się z baśniowymi kształtami drzew i skał, tworząc niemal surrealistyczną kompozycję. Emocjonalnie obraz emanuje cichą godnością i spokojem, będąc hołdem dla rytmów wiejskiego życia Bretanii. Historycznie dzieło to należy do wczesnego okresu postimpresjonizmu Gauguina, gdzie poszukiwał odważnych eksperymentów kolorystycznych i symbolicznych, zapowiadając swoje późniejsze prace polinezyjskie. Izolacja i uproszczone formy postaci zapraszają do osobistych refleksji, podczas gdy cała kompozycja pozostaje zarówno intymna, jak i uniwersalna.