Dit expressieve schilderij vangt een rustige, poëtische plattelandscène vol menselijke aanwezigheid en zachte wezens uit de natuur. In het midden van het doek staat een Bretoense figuur die lijkt bezig te zijn met het verzorgen van grote grijze stenen, terwijl een paar ganzen rustig dichtbij lopen. De aardeachtige bruine kleding van de figuur sluit harmonieus aan bij een landschap vol weelderig groen en uitbarstingen van vurige oranje en rode tinten van de gestileerde bomen achter hem. De achtergrond wordt gevormd door dromerige, bijna abstracte dorpsdaken die zacht vervagen onder een bewolkte hemel en zo een rustige, reflectieve middagstemming oproepen.

Gauguins techniek is meesterlijk in het uitdrukken van textuur en diepte door middel van brede, zichtbare penseelstreken die op sommige plekken dikker zijn aangebracht, wat de scène een tastbare kwaliteit geeft. Het palet van levendige maar iets gedempte kleuren — gouden okers, koele blauwen en groenen — verweven zich met de fantasierijke vormen van bomen en rotsen, en creëren bijna surrealistische compositie. Emotioneel ademt het schilderij een stille waardigheid en rust uit, een eerbetoon aan de ritmes van het Bretonse plattelandsleven. Historisch gezien behoort het werk tot Gauguins vroege postimpressionistische fase, waarin hij durfde te experimenteren met kleur en symboliek, wat de weg bereidde voor zijn latere Polynesische werken. De isolatie en vereenvoudigde vormen van de figuur nodigen uit tot persoonlijke reflectie, terwijl de gehele compositie zowel intiem als universeel aanvoelt.