Rycina zanurza widza w scenie ekstremalnego okrucieństwa. Postacie, oddane charakterystycznym dla Goi dramatyzmem, są skręcone w pozach, które mówią o bólu i rozpaczy. Scena rozgrywa się pod zamglonym, nieokreślonym niebem, wzmacniając poczucie spustoszonego krajobrazu — być może konsekwencji jakiegoś strasznego konfliktu lub katastrofy. Postacie wydają się być ofiarami, ich ciała zestawione z chropowatymi fakturami skalistego podłoża lub mętnych wód. Szorstkie pociągnięcia i ciemne tony zastosowane przez artystę tworzą namacalną atmosferę cierpienia; to scena, która oddaje surowość ludzkiego doświadczenia. Jestem zafascynowany emocjonalnym ciężarem; to nie tylko wizualna reprezentacja, to echo udręki, które rozbrzmiewa w czasie.