Scena rozgrywa się w mrocznej i chaotycznej przestrzeni, pełnej postaci uwięzionych w wirze akcji. Artysta z mistrzowską precyzją posługuje się ciemnymi, ponurymi tonami, które tworzą poczucie niepokoju i złowieszczego przeczucia. Postacie, oddane z surową intensywnością, zdają się zmagać z niewidzialną siłą lub stawać w obliczu jakiejś strasznej rzeczywistości. Ich twarze są wykrzywione, ciała skręcone w udręce, a cała kompozycja to symfonia rozpaczy i strachu. Użycie światła i cienia przez artystę jeszcze bardziej podkreśla dramaturgię, eksponując kluczowe postacie i pogrążając pozostałe w mroku.