Scena otwiera się w ciszy poranka, światło ledwie zaczyna pieścić starożytne miasto. Panorama Wenecji rozpościera się przed nami; budynki skupione razem, ich fasady zmiękczone porannym uściskiem. Kultowa dzwonnica przeszywa niebo, milczący strażnik.

Artysta uchwycił samą esencję weneckiego światła, rozpraszając je na wodzie i odbijając na bladym, usianym chmurami niebie. Pociągnięcia pędzla są luźne, prawie impresjonistyczne, przekazując poczucie natychmiastowości. Kolory są miękkie, ogólny ton to spokój, jak delikatny szept przez kanały miasta, zapraszający widza do wdechnięcia momentu i poczucia spokojnego przebudzenia Wenecji. To wizualny wiersz, napisany pociągnięciami koloru, uchwytujący efemeryczne piękno przemijającego momentu.