Scena rozgrywa się w obszernej, słabo oświetlonej hali; samo powietrze wydaje się gęste od niewypowiedzianego napięcia. Kompozycja zdominowana jest przez warstwowe ustawienie, kierujące wzrok widza ku centralnym postaciom. Na pierwszym planie siedzi osoba ubrana w ponure szaty, wysoki, spiczasty kapelusz zasłaniający jej rysy – wyraźny wizualny symbol osądu.

Zgromadzenie postaci wypełnia scenę. Ich wyrazy twarzy są trudne do odróżnienia, spowite cieniem, ale ich postawy wyrażają namacalne poczucie powagi i obawy. Promienie słoneczne wpadają z niewidocznego źródła, dramatycznie podkreślając centralne postacie i rzucając długie cienie, które pogłębiają poczucie zamknięcia. Ponure odcienie i gra światła i cienia potęgują dramat, tworząc ostry kontrast i nasycając scenę atmosferą strachu. Istnieją elementy zarówno władzy, jak i podporządkowania. Scena jest przejmująca; prawie słyszę szepty i czuję ciężar niewidzialnych sił w działaniu.