Dzieło to jest żywym portretem kobiety otulonej czarującą czarną suknią, dramatu i stylową, płynnie opadającą rękawami, które otaczają ją jak cienie. Suknia, ozdobiona jedynie delikatną żółtą różą w pasie, wyraźnie kontrastuje z ciemnym materiałem, tworząc punkt centralny, który przyciąga wzrok. Tło jest subtelnie zaprojektowane, dając wgląd w intymną przestrzeń artysty, z nutami przytłumionych kolorów i kształtów, które ramują postać, nie zasłaniając jej obecności. Na pierwszy rzut oka wyraz twarzy kobiety to mieszanka pewności siebie i introspekcji, zapraszająca widzów do zastanowienia się nad jej historią.

Użycie światła w tym dziele jest szczególnie sugestywne; delikatny blask wokół jej twarzy wydaje się podnosić ją z tła, rzucając prawie eteryczny welon na jej rysy. Ta interakcja cienia i światła dodaje emocjonalnej głębi, sugerując narrację, która wykracza poza sam wygląd. Zgłębiając kontekst historyczny, ten obraz znajduje się na skrzyżowaniu portretu na początku XX wieku, kiedy indywidualizm i ekspresja zaczęły kwitnąć, odzwierciedlając odwagę i ambicję kobiet. Jako znaczące dzieło Joaquína Sorolly, ucieleśnia talent artysty do uchwycenia nie tylko podobieństwa, ale także istoty jego modelu, będąc świadectwem jego dziedzictwa artystycznego.