Sahne, loş ve kapalı bir alanda, bir akıl hastanesinin avlusunda, ışığın yukarıdan uğursuzca süzüldüğü bir yerde açılıyor. Kompozisyon, işkence görmüş figürlerin bir kasırgasıdır: Bazıları umutsuz bir kucaklaşmaya kilitlenmiş, bedenleri mücadelede bükülmüş; diğerleri yalnız duruyor, görünüşe göre kendi özel cehennemlerinde kaybolmuşlar. Kolları açık bir adam merkeze hakim, ifadesi ızdırap ve meydan okuma karışımı, görünmez bir işkenceciyle yüzleşir gibi. Genel etki derinden rahatsız edici; insan acısının tasvirinde bir başyapıt, insan psişesinin kırılganlığının acımasız bir hatırlatıcısıdır.