Scena rozgrywa się w ponurej, zamkniętej przestrzeni, na dziedzińcu domu wariatów, gdzie światło złowieszczo sączy się z góry. Kompozycja to wir postaci udręczonych: jedni zamknięci w rozpaczliwym uścisku, ich ciała wykręcone w walce; inni stoją samotnie, pozornie zagubieni we własnych prywatnych piekle. Mężczyzna z wyciągniętymi ramionami dominuje nad środkiem, jego wyraz twarzy to mieszanka udręki i buntu, jakby stawiał czoła niewidzialnemu oprawcy. Ogólny efekt jest głęboko niepokojący; to mistrzowskie przedstawienie ludzkiego cierpienia, brutalne przypomnienie o kruchości ludzkiej psychiki.