Ένα αυστηρό, συγκινητικό τοπίο ξεδιπλώνεται μπροστά μας, ζωγραφισμένο με την ωμή, σπλαχνική ειλικρίνεια που καθορίζει το έργο μιας συγκεκριμένης καλλιτέχνιδας. Μια μοναχική φιγούρα κείτεται σε ένα κρεβάτι, τα παρθένα λευκά σεντόνια λερωμένα με την κατακόκκινη απόδειξη της απώλειας. Πάνω, αιωρούνται στην έκταση ενός φαινομενικά ατελείωτου ουρανού, διάφορα συμβολικά αντικείμενα, συνδεδεμένα με την κεντρική φιγούρα με λεπτές, αλλά άρρηκτες κλωστές. Τα σχήματα φαίνεται να επιπλέουν, μια μαρτυρία της προσωπικής θλίψης και του σωματικού πόνου της καλλιτέχνιδας. Στην απόσταση, ένα ερημωμένο βιομηχανικό τοπίο υψώνεται, ένας σιωπηλός παρατηρητής της τραγωδίας που εκτυλίσσεται. Η χρωματική παλέτα είναι σιωπηλή, κυριαρχείται από γήινους τόνους και τα ψυχρά μπλε του ουρανού, εντείνοντας την συναισθηματική ένταση της σκηνής.