De scène ontvouwt zich met een rust die zowel vertrouwd als diep persoonlijk aanvoelt. Het schilderij vangt een cluster van huizen die naast elkaar liggen, met hun muren weergegeven in zachte, bijna romige tinten, wat het zachte licht van een bewolkte dag suggereert. De daken zijn een lappendeken van texturen en tinten, variërend van diepe, aardse bruinen tot lichtere, door de zon gezoende grijzen, die de leeftijd en het karakter van deze bescheiden woningen suggereren.

De compositie trekt de blik door de scène, te beginnen met de voorgrond waar de aarde de huizen ontmoet, een tapijt van groen en bruin waar het landschap zachtjes omhoog komt. De penseelstreken zijn zichtbaar, de streken creëren een gevoel van beweging en leven, alsof de kunstenaar de adem van de scène zelf heeft vastgelegd. De lucht hangt boven het hoofd, een gedempt canvas dat de woningen in staat stelt het ware onderwerp te zijn; de algemene indruk is van serene schoonheid, die een moment van stilte en eenvoudige vreugde in het dagelijks leven van de wereld vastlegt.