Bij het bekijken van dit schilderij kan je je niet anders voelen dan je aangetrokken voelen door de diepe, sombere sfeer. Het kunstwerk introduceert ons in een bescheiden stilleven, met een traditioneel bierglas in het midden, waarvan de textuur subtiel het licht opvangt, waardoor het bijna driedimensionaal aanvoelt op het vlakke schilderij. Rond het glas bevinden zich verschillende soorten fruit: appels, peren en misschien enkele onherkenbare vormen. Elk fruit is beschreven met de kenmerkende penseelstreken van Van Gogh—gedurfde en brede, maar op de een of andere manier ook tedere, die een intieme dialoog tussen elk object creëren. Het gebruik van licht en schaduw is hier bijzonder evocerend; het contrast tussen de zacht verlichte vruchten en de donkere achtergrond versterkt hun vitaliteit en gewicht, waardoor de gehele compositie levendig lijkt ondanks haar eenvoud.

Het kleurenpalet is beperkt maar zo emotioneel geladen—het wordt gedomineerd door donkere aardetinten en gedempte schakeringen, aangevuld met warme gele en groene tinten. Deze schijnbaar monochromatische achtergrond fungeert als een podium, waarmee de vruchten de sterren van deze rustige scène zijn. Het kunstwerk dompelt je niet alleen onder in de taktiliteit van het bierglas en de zachte vruchten, maar roept ook een gevoel van nostalgie op; je kunt bijna de frisheid van het glas in je hand voelen en de zoetheid van het vers geplukte fruit uit de tuin. Gemaakt in een tijd waarin Van Gogh zijn eigen interpretatie van stillevens verkende, onthult dit schilderij de strijd van de kunstenaar tegen de oppervlakkigheid van het leven en zijn verlangen naar authenticiteit, puurheid en een vleugje persoonlijke verbinding met elk afgebeeld object.