Tabloya bakarken, derin ve kasvetli atmosferine çekilmeden duramazsınız. Eser, bize mütevazı bir natürmort sunuyor; merkezi bir geleneksel biralar. Dokulu yüzeyi hafif bir şekilde ışığı yansıtarak, düz resim yüzeyinde neredeyse üç boyutlu bir kalite kazandırıyor. Biranın etrafında bir dizi meyve var: elmalar, armutlar ve belki birkaç belirlenemeyen şekil. Her meyve, Van Gogh'un karakteristik fırça darbeleriyle—cesur ve geniş, ama bir şekilde narin, her nesne arasında samimi bir diyalog yaratarak işlenmiş. Burada ışık ve gölgenin kullanımı özellikle duygusal; yumuşak bir işaretle aydınlatılan meyveler ve koyu arka plan arasındaki tezat, canlılıklarını ve ağırlıklarını artırıyor ve tüm kompozisyonu basitliğine rağmen hayatla dolu hale getiriyor.

Renk paleti sınırlı ama bu kadar duygusal; koyu topraksı tonlar ve sıcak sarı ve yeşil ile vurgulanan soluk tonlar tarafından yönetiliyor. Bu görünüşte monochromatik zemin, bu sakin manzaranın sahnesi olarak hizmet ederken, meyveleri bu sahnedeki başroller haline getiriyor. Eser, sadece sizi bira mugu ve yumuşak meyve kabuğunun dokusuna dalmaktan çekmiyor, aynı zamanda bir nostalji hissi de uyandırıyor; nerdeyse mugın serinliğini elde tutabilir ve bahçeden tazelenen meyvelerin tatlılığını hissedebilirsiniz. Van Gogh'un kendi natürmort yorumunu araştırdığı bir dönemde yaratılan bu resim, sanatçının yaşamın yüzeyselliğine karşı savaşı ve her nesneye dair kişisel bir bağ arayışını açığa çıkarıyor.