W tym wyrazistym dziele artysta uchwycił ulotny moment, w którym słońce zapada za horyzont, rzucając ciepły blask na krajobraz. Potężne sosny wznoszą się na pierwszym planie, ich skręcone gałęzie wydają się tańczyć w miękkim świetle zmierzchu. Każdy pociągnięcie pędzla jest pełne emocji, ukazując charakterystyczną, grubą aplikację farby Van Gogha—wcielającą zarówno ciężar natury, jak i lekkość wieczornego powietrza. Postać kobieca, ubrana w zwiewną suknię, wydaje się niemal eteryczna, gdy spaceruje brzegiem rzeki; jej obecność dodaje intymności, zapraszając widza do podzielenia się spokojnym, refleksyjnym momentem.

Paleta kolorów to żywa harmonia; odcienie promieniują odcieniami złotego żółtego, głębokiego zielonego i miękkiego czerwonego—każdy z nich odgrywa swoją rolę w kreowaniu marzycielskiej atmosfery. Zmienność odcieni sugeruje nie tylko przejście wieczoru, ale także zmianę emocji w nas wszystkich. Unikalny styl Van Gogha przyciąga wzrok ku górze, ku świecącemu globowi słońca, które wydaje się zarówno oświetlać, jak i łagodzić otaczający krajobraz. To symbiotyczny związek między postacią, drzewami a ogromnym niebem, budzący wzruszające uczucie samotności w obliczu potęgi natury—temat istotny, który rezonuje w całym dorobku Van Gogha.