ชายคนหนึ่งนอนหงายอยู่บนเตียงแคบที่ปูด้วยผ้าหนา ร่างกายซีดเซียวสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวหลวม ๆ ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยล้าและครุ่นคิด แสงนุ่มนวลส่องกระทบเขาในห้องที่ทาสีโทนอบอุ่นของสีน้ำตาลและทอง กระดาษหลายแผ่นกระจัดกระจายบนพื้น ใกล้ ๆ มีผ้าคลุมสีเขียวขึงบางส่วนอยู่ด้านหลังขณะที่สองเงาผ่านกรงเหล็กที่หน้าต่างมองดูเขา ความรู้สึกถูกกักขังและการเฝ้าดูถ่ายทอดออกมาอย่างชัดเจน

เทคนิคการใช้พู่กันที่หลวมและเส้นสายที่ไม่ประณีตนักของศิลปิน ผสมผสานกับการใช้แสงเงาอย่างชำนาญ ทำให้ภาพนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้งและความขัดแย้งทางจิตวิทยา สะท้อนความเงียบเหงาและความทุกข์ทรมานทางจิตในสถานการณ์ของบ้านพักฟื้นผู้ป่วยทางจิตในศตวรรษที่ 19