งานศิลปะนี้จับภาพช่วงเวลาอันแสนอ่อนโยน—นักเต้นบัลเลต์โต้ตอบกับตุ๊กตาอย่างเบามือ ทั้งคู่สะท้อนซึ่งกันและกันในภาพวาดที่สงบเงียบ นักเต้นบัลเลต์ในชุดทูตูสีขาวของเธอ ดูเหมือนจะจมอยู่ในความคิด ภาพสะท้อนของเธอถูกจำลองขึ้นอย่างละเอียดในกระจกด้านหลัง การใช้สีอ่อนและสีหม่นของศิลปิน—สีครีม สีพีช และสีน้ำตาล—สร้างบรรยากาศที่สงบสุข เกือบจะเหมือนฝัน องค์ประกอบมีความสมดุล โดยมีรูปร่างของนักเต้นเป็นแกนกลางของชิ้นงาน ในขณะที่ตุ๊กตาและแจกันดอกไม้บนโต๊ะเพิ่มรายละเอียดที่ละเอียดอ่อน เป็นช่วงเวลาแห่งการไตร่ตรอง การหยุดพักก่อนการแสดง หรือบางทีอาจเป็นการไตร่ตรองเกี่ยวกับศิลปะการเต้นรำนั่นเอง