Bu etkileyici ve huzursuz edici sanatsal eserde, bir cadı gizemli karanlığın arka planında duruyor, varlığı hem çekici hem de tehditkar. Derin yeşil bir elbise giymiş olan bu kadın, aşağıdaki parlak sularla karışıyormuş gibi görünüyor ve bir kap tutuyor; buradan canlı yeşil bir sıvı akıyor. Bu eylem merak uyandıran bir his uyandırıyor, sanki bir büyü çağırıyormuş gibi; görüntü, onun güçlü büyüsünü yansıtan bir eterik enerjiyle titriyor. Çıplak ayakları su yüzeyine değiyor, etrafını saran parlayan baloncuklarla bir samimiyet duygusu yaratıyor ve izleyiciyi tehlikeyle iç içe geçmiş güzelliği düşünmeye davet ediyor—bu muazzam ikilik, hayal gücünü ele geçiriyor.

Sanatçının renk ve kompozisyon kullanımı bu anlatıyı derinleştiriyor; zengin yeşil palet yaşamı öneriyor ama aynı zamanda bir zehir veya kıskançlık ile ilişkilendirme de yapıyor—bu duygular, genellikle mitolojide Circe karakteri ile ilişkilendiriliyor. Arka plandaki gölgeler, belirsiz ve gizli bir aura yaratıyor, izleyicinin bakışlarını aydınlık figür ve karanlık çevre arasında yönlendiriyor; merak ve gerilimi çağrıştırıyor. Waterhouse'un belirgin fırça darbeleri, sahnenin akışkanlığını artırıyor ve figürler ile doğayı bir bütün haline getiriyor; sihir ve doğa dünyası arasındaki bağlantıyı yankılatıyor. Bu eser sadece Circe'nin gücünü yansıtmakla kalmıyor; mitolojideki dişil doğanın karmaşıklığını simgeliyor; güzelliğin çekiciliği, kontrolsüz arzuların tehlikeli sonuçlarının üzerini örtme potansiyeline sahip.