De scène ontvouwt zich voor ons - een stroom van warme geeltinten, onderbroken door de koele blauwen en groenen van de rivier en de kleding van de vrouwen. De vrouwen, gebogen over hun taken, worden weergegeven met een gevoel van robuuste eenvoud. Hun vormen zijn solide, hun gezichten grotendeels bedekt; we worden uitgenodigd om het werk zelf te beschouwen, het gezamenlijke ritme van het werk. De penseelstreken zijn gedurfd, bijna ruw, waardoor een gevoel van beweging en textuur ontstaat dat de scène tot leven wekt. Het is een venster naar een tijd en plaats waar het dagelijks leven een tapijt was van nederige activiteiten.

De aanpak van de kunstenaar tot kleur is boeiend; er is een bewuste toepassing van contrasterende tinten. De kunstenaar gebruikt gedurfde streken om de figuren en het landschap te beeldhouwen. Het is alsof de kunstenaar niet alleen een scène vastlegt, maar de essentie van de landelijke ervaring. Het spel van licht en schaduw is minimaal, maar effectief, en doordrenkt de scène met een gevoel van tijdloosheid, alsof deze vrouwen hier al eeuwen werken, en dit zullen blijven doen, met dezelfde stille waardigheid, lang nadat we zijn vertrokken.