Dzieło przywodzi na myśl surrealistyczny krajobraz senny, przejmujące przedstawienie stanu emocjonalnego artysty. Kompozycję dominuje łóżko z baldachimem, którego ciepła, drewniana rama stanowi podstawę sceny. Poniżej leży śpiąca postać, owinięta w żywy żółty koc, ozdobiony delikatnymi zielonymi liśćmi; sprawia to wrażenie kokonu, schronienia. Powyżej, na baldachimie, wyłania się ostry kontrast: szkieletowa postać, sztywna i metaliczna, łączy się ze strukturą przypominającą kołyskę, splecioną z czymś, co wydaje się być pociskami i bukietem kwiatów. Zestawienie życia i śmierci, witalności i chłodu tworzy niepokojące napięcie. Tłem jest przestrzeń wirującego, zachmurzonego nieba, potęgująca senną jakość i dodająca głębi scenie. Skrupulatne pociągnięcia pędzla i subtelne gradacje kolorów pokazują mistrzostwo artysty. Obraz jest mocną medytacją nad tematami bólu, odporności i kruchości życia, rezonującą głęboko z każdym, kto zmagał się ze stratą lub chorobą.