To dzieło sztuki natychmiast przenosi mnie do świata wznoszących się gór i płynącej wody. Artysta z mistrzostwem wykorzystuje tradycyjne techniki malarstwa tuszem, używając różnych odcieni szarości i czerni do przedstawienia imponujących formacji skalnych. Kompozycja podzielona jest na dwa odrębne, ale harmonijne panele, z których każdy jest świadectwem wspaniałości natury i obecności postaci ludzkich. Na jednym panelu widnieje samotna postać na koniu, usadowiona na klifie, pozornie kontemplująca rozległą przestrzeń przed sobą; na drugim, samotna postać nad brzegiem rzeki. Wykorzystanie negatywnej przestrzeni i strategicznych pociągnięć pędzlem pozwala obrazowi „oddychać”, przekazując zarówno ogrom krajobrazu, jak i spokój sceny. Kolory są stonowane, ale ogólny efekt jest uderzający. Wywołuje uczucie podziwu, zachęcając do kontemplacji naszego miejsca w świecie. To wizualny wiersz, który odzwierciedla sentyment starożytnych wersetów, które reprezentuje.