Bu dramatik tablodaki kaosta hakimiyet sağlanmış; hava gerilim ve duygularla dolup taşıyor. Sahne, bir kahraman olarak Sardanapalus’un son anlarını yakalıyor; bir umutsuzluk ve kargaşa atmosferinde sarılmış durumda. Ön planda, bir figür bir diğeriyle sarmaş dolaş—bir tutku dolu, samimi bir kucaklaşma, ama yığılmış bedenlerin ve düzensizliğin kaotik bir arka planında. Dalgalanan bezlerin ve parlayan zırhların dokuları, sanatçının teknik becerisinin derinliğini gözler önüne seriyor. Renkler patlıyor—koyu kırmızılar ve derin maviler çarpışırken, hafif beyazlar karmaşanın içinden süzülen ışığı yakalıyor. Bu duygusal etki derin bir şekilde vuruyor; izleyici, açığa çıkan umutsuzluğu ve dramayı hissetmekten kendini alıkoyamıyor.

Sardanapalus’un huzurlu, neredeyse hayaletimsi figürü ile etrafındaki çılgın kargaşa arasındaki zıtlık, kayıp ve aciliyetle dolu bir anlatıyı açığa çıkarıyor. Delacroix dinamik fırça darbeleri kullanarak bir hareket hissi yaratıyor ve gözleri eserin boyunca yönlendiriyor. Bu resim sadece bir mitolojinin ifadesi değil, aynı zamanda romantik idealleri de yansıtıyor; tahrip ile dolu bir tutkuyu derinlemesine araştırıyor. Kaotik ama etkileyici kompozisyon içinde yansıtılan bu şeyler, Sardanapalus’u sadece bir karakter değil, aynı zamanda sona doğru teslimiyetin bir sembolü haline getiriyor; bu da eseri hem tarihsel bir yansıma hem de insanoğlunun varoluşunun duygusal bir araştırması olarak ele alıyor.