Obraz przedstawia kobietę w miękkiej, obszernej białej sukni, klęczącą przed lustrem. Jej postawa wyraża introspekcję, a może nawet smutek; jedna ręka zasłania jej twarz, druga spoczywa delikatnie na pluszowej, ciemnozielonej i brązowej tapicerce leżanki. Otoczenie jest oszczędne, zdominowane przez chłodną, stonowaną zieleń ściany, tworząc poczucie dyskretnej prywatności. Proste lustro w złotej ramie wisi obok niej, a jego powierzchnia odbija niewidzialny świat i rzuca ciemny cień, który dodatkowo podkreśla intymność sceny. Kompozycja jest uderzająco prosta, opierając się na wzajemnym oddziaływaniu światła i cienia, aby przekazać emocje. Pociągnięcia pędzla są delikatne, ze szczególną dbałością o opadanie tkaniny i grę światła na skórze. Tworzy to namacalną atmosferę cichej kontemplacji, niemal namacalne poczucie samotności.