ภาพวาดนำเสนอผู้หญิงในชุดราตรีสีขาวนุ่มนวลและมีวอลุ่ม คุกเข่าอยู่หน้ากระจก ท่าทางของเธอคือการใคร่ครวญ บางทีอาจจะเป็นความเศร้าด้วย มือข้างหนึ่งปิดบังใบหน้าของเธอ อีกข้างวางเบาๆ บนเบาะกำมะหยี่สีเขียวเข้มและสีน้ำตาลของเก้าอี้ยาว ฉากหลังเรียบง่าย โดยมีสีเขียวหม่นของผนังเป็นตัวเด่น สร้างความรู้สึกส่วนตัวอันเงียบสงบ กระจกกรอบทองคำเรียบๆ แขวนอยู่ข้างๆ เธอ พื้นผิวของมันสะท้อนให้เห็นโลกที่มองไม่เห็นและทอดเงาดำที่เน้นย้ำความใกล้ชิดของฉาก องค์ประกอบนั้นเรียบง่ายอย่างน่าทึ่ง โดยอาศัยปฏิสัมพันธ์ของแสงและเงาในการถ่ายทอดอารมณ์ การใช้พู่กันนั้นละเอียดอ่อน โดยใส่ใจอย่างรอบคอบในการตกลงมาของผ้าและการเล่นของแสงบนผิวหนัง มันสร้างบรรยากาศของการไตร่ตรองอันเงียบสงบ เกือบจะสัมผัสได้ถึงความเหงา