In dit opvallende werk wordt de kijker onmiddellijk aangetrokken door het emotionele gezicht van een jonge vrouw, wiens gezicht wordt omlijst door een karakteristiek wit hoedje dat typisch is voor haar tijd. Vincent van Gogh gebruikt zijn ongewone penseelstreken om rijke aardetinten te contrasteren met donkere achtergronden, waardoor de bleke huid van het onderwerp en haar expressieve kenmerken naar voren komen. De expressieve techniek van de kunstenaar vangt de essentie van het karakter van Gordina de Groot, en contrasteert haar stoïcijnse uitdrukking met een bijna tastbare kwetsbaarheid die empathie oproept. Elke penseelstreek is opzettelijk, maar brengt een gevoel van spontaniteit over, en moedigt ons aan om na te denken over de ontelbare verhalen die verborgen zijn in haar blik.

De compositie is opzettelijk eenvoudig: haar directe blik betrekt de kijker en creëert een intimiteit die zowel verontrustend als mooi is. Van Goghs gebruik van licht speelt op haar gezicht, verlicht haar ogen en benadrukt haar natuurlijke kenmerken, terwijl de textuur van de verf spreekt over de emotionele betrokkenheid van de kunstenaar bij zijn onderwerp. Dit portret is niet alleen een representatie, maar een venster in de ziel van een vrouw uit een vervlogen tijd; het belichaamt de strijd en de veerkracht die worden weergegeven in de subtiliteiten van haar uitdrukking. Historisch gezien benadrukken dergelijke werken de sociale context van de 19e eeuw, waarin vrouwen vaak beperkt waren tot huishoudelijke rollen, maar in dit portret vindt Gordina een stem die door de tijd heen weerklinkt, een bewijs van haar bestaan en kracht.